Adalet, su kadar hava kadar, ekmek kadar insanın ihtiyacı… Hepimiz adaletsizlikten şikayet eder, hakkımızı talep ederiz. Oysa adalet isteyen çoğu zaman iki taraf vardır. Ve karşılıklı bir davanın bir tarafı “nerede adalet” diye yakınırken, diğeri “yaşasın adalet” diye bağırabilir.
O halde hep birlikte düşünmeli ve kendimize sormamız gerekmez mi? “Ben ne kadar adilim?” Hayatımızı adadığımız, onlar için çalıştığımız, karınlarını doyurup, üstünü giydirdiğimiz çocuklarımıza karşı ne kadar adiliz?
Canım gülüm dediğimiz, hayatımızın sonuna kadar birlikte yaşamaya söz verdiğimiz, her türlü acıya beraber katlandığımız can yoldaşımız, eşimize karşı ne kadar adiliz?
Aynı apartmanda yaşadığımız komşumuza, çöpleri kapıya bırakırken onu toplayacak olan görevlimize, emniyet şeridini ihlal ederken; o şeride bizden daha çok ihtiyacı olan hastaya, evi yanan vatandaşa karşı…
Yanımızda çalışan alın teriyle ekmeğini kazanan işçiye, bize iş imkânı sağlayarak ekonomiye katkı sunan işverene, devletin emanet ettiği güçle hükmederken vatandaşa, gece gündüz demeden çalışan fedakar memura “sen benim kim olduğumu biliyor musun” diyerek çıkışırken…
Fazla uzatmadan soralım, hayatımızda her şekilde ve bir şekilde bulunanlara,
bir gün içinde karşılaştığımız herkese, tanıdığımıza tanımadığımıza, ahbaba, çavuşa, büyüğe küçüğe, yaşlıya, gence, insana, hayvana… Hasılı bütün bunlara karşı ne kadar adiliz?
O halde her birimiz kendimize bu soruları sorup Adaletin “a” sından başlayalım okumaya, anlamaya…
Herkese adalet dolu bir yaşam dileğiyle…
Av. Mustafa ÇİÇEK / 04.10.2013
Bir yanıt bırakın